خرد به عشق کند حیله ساز جنگ و گریزد

چو حیز تیغ حریف آورد به چنگ و گریزد

به ننگ مرد ازین بیشتر گمان نتوان برد

قیامتی که بزه باشدش خدنگ و گریزد

نگارخانهٔ امکان به و حشتی ست که گردون

کشند زره رزوشبش صورت پلنگ وگریزد

کنار امن مجویید از آن محیط که موجش

ز جیب خود به در آرد سر نهنگ و گریزد

ازین قلمرو حیرت چه ممکن است رهایی

مگر کسی قدم انشا کند ز رنگ و گریزد

ز انس طرف نبستم به قید عالم صورت

چو مومنی که دلش گیرد از فرنگ وگریزد

دل رمیدهٔ عاشق بهانه جوست به رنگی

که شیشه گر شکنی بشنود ترنگ و گریزد

سپندوار فتاده ست عمر نعل در آتش

بهوش باش مبادا زند شلنگ و گریزد

کدام سیل نهاده ست روم به خانهٔ چشمم

که اشک آبله بندد به پای لنگ و گریزد

رمیدنی ست ز شور زمانه رو به قفایم

چو کودکی که سگی را زند به سنگ و گریزد

مخوان به موج گهر قصهٔ تعلق بیدل

مباد چون نفس از دل شود به تنگ و گریزد